همیشه دورانی که با سختی همراه باشه بیشتر تو یاد وخاطره ی آدم میمونه مخصوصا اگه اینکه این دوران رو با دوستانی باحال و اهل دل بگذرونی....

حالا دوران کارشناسی اینقدر هم که میگم سخت نبود ولی دوران خیلی شیرینی بود که تکرار نمیشه دیگه... خصوصا بچه هاش

سر کلاس که چیزایی میشنیدیم برامون غیر قابل هضم بود

همین غیر قابل هضم بودن مطالب بود که باعث میشد دست به اقدامات فرا هضمی بزنیم

اقدامات فرا هضمی هم جواب نمیداد باعث میشد بزنیم به دل کوه و دشت و البته زغال خوب با یه چایی کوهی

بعضی دیگه هم راه های سالم تری رو انتخاب میکردن (البته غیبت رو نمیشه جز سالم شمرد مخصوصا غیبت از خانما)

و اینکه ما هم به کوه و دشت میزدیم ولی همیشه با اغفال شیخا(خدا این شیخا رو از ما نگیره که اغفالاشون هم حال میداد 6 ساعت کوهپیمایی کردیم)

من که ترجیح میدم تلوزیون نگاه کنم(وجدانن راست نمیگم!؟)